Dzielni

"Jesteście bardzo dzielni" usłyszałam już kilka razy odkąd zmagamy się z chorobą Krzysia i odkąd zaczęliśmy przygotowywać się do zabrania go do domu.
Usłyszałam to już od lekarza, pielęgniarki, od fizjoterapeuty, od sąsiada.. ktoś z przyjaciół napisał też na Facebooku. Zaczęliśmy się nawet nad tym z mężem zastanawiać.
I chyba powinnam to tu napisać:

NIE, nie jesteśmy dzielni. Nie jesteśmy wcale odważni (zwłaszcza ja). Umieram ze strachu cały czas wyobrażając sobie przeróżne możliwe czarne scenariusze, boję się spuścić Krzysia z oczu, stres mnie trochę zjada, zwłaszcza po nieprzyjemnych przygodach z pierwszego tygodnia, kiedy to przeszliśmy prawdziwy chrzest bojowy (problemy ze sprzętem, zatkanie rurki tracheo).
Odkąd nasz synek jest z nami w domu jest cudownie, bo jesteśmy razem. Jestem naprawdę ogromnie szczęśliwa, że mogę wreszcie spędzać z nim każdą chwilę, być w nocy na każde jego "zawołanie". Ale bardzo, bardzo się o niego boję.

Nie odważyliśmy się jeszcze oboje w tym samym czasie zasnąć - czuwamy na zmianę wsłuchując się w szum respiratora. Staramy się jakoś trzymać, robić dobrą minę do średnio dobrej gry, nie płakać (bo to nic nie daje) i zapewnić Młodemu w miarę normalne życie.

Nie jesteśmy dzielni - my po prostu nie mamy wyjścia :)