Gada!

Krzyś od kilku dni zaczyna panować nad swoimi strunami głosowymi i tzw "przeciekiem", czyli niewielką ilością powietrza, która wydostaje się przy wydechu poza rurkę tracheo.
Od dawna mieliśmy nadzieję, że nastąpi taki dzień, gdy znowu usłyszymy jego głos. I w końcu jest.. jeszcze cichutki, jeszcze nie zawsze wychodzi, towarzyszą mu potoki śliny i bańki z nosa, ale jeeeeest! Już nie pomruki i skrzeki ale prawie "MAMA". Prawie!

Bo wiecie, to wcale nie było takie oczywiste. Krzyś w szpitalu przy próbach odłączania od respiratora (zanim jeszcze wykonano u niego zabieg tracheotomii) płakał bezgłośnie. Zupełnie bez dźwięku. To było przerażające. Istniała obawa, że jego struny głosowe zostały uszkodzone. Później z kolei mówiono nam, że dziecko z tracheostomią, za które oddycha respirator, nie będzie mówiło. Że nie ma szans. I faktycznie wiele "zarurkowanych" dzieciaków nie wydaje dźwięków.

Ale w międzyczasie poznaliśmy Frania, któremu rury w niczym nie przeszkadzają i który nawija jak najęty. Rozmawiałam z nim nawet przez telefon (!). I chociaż zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że Franek to Franek, że jest cudownym wyjątkiem pod każdym względem, zaczęliśmy nieśmiało wierzyć, że Krzyśkowi też się uda.
I wygląda na to, że się udaje! Gada!
Hip, hip, hurra!

A oto dowód, że nie przesadzam: